Af en toe heb ik van die lamlendige uren of dagen dat ik werkelijk nergens echt zin in heb. Het enige wat ik dan wil is bijvoorbeeld lang hangen op de bank met een boek. In mijn achterhoofd spelen wat scenario's over hoe mijn dag er ook uit zou kunnen zien. Maar omdat ik er geen zin in heb om ook maar ergens voor in actie te komen, kies ik er voor om niets te doen.
Aan het eind van zo'n dag voel ik me nog lamlendiger. Dan weet ik weer waarom ik er toch wel vaak voor kies om dingen te doen waar ik geen zin in heb, maar waarvan ik me achteraf toch veel beter voel. Zeker op de langer termijn. Een mooi voorbeeld is naar de sportschool gaan. Ik heb er geen zin in, maar ik ga (meestal) toch. Want ik heb voor mezelf een soort standaard verankerd, waardoor ik steeds weer van mezelf vraag om zo gezond mogelijk te leven. Ik wil namelijk mijn lichaam zo lang mogelijk pijnvrij kunnen blijven bewegen. Zeker voor op de langere termijn.
Beheersing is voor mij een enorme uitdaging. Op korte termijn liggen er veel verleidingen op de loer. Zoals social media, waardoor mijn tijd ineens een stuk sneller gaat dan ik dacht en ik me minder fit ga voelen en vaker geen zin heb om dingen te doen. Zoals allerlei snaaiwerk in de supermarkt en in de keukenkastjes, omdat mijn man een soort van sportschoolmeubilair is door de uren die hij daar doorbrengt en als resultaat pakken koek achter elkaar kan wegwerken zonder daar een grammetje van aan te komen. Voor mij is dat een heel ander verhaal. Als ik zou doen wat hij doet, dan groei ik letterlijk dicht.
Er zijn gebieden waarop ik dat goed kan, mezelf beheersen. Door jarenlange yoga, dansen en sporten heb ik veel beheersing over hoe mijn lichaam beweegt. En dat geldt ook voor mijn werk. Zodra er veel beweging is, is er veel beheersing. De gekste situaties kan ik managen. Maar als er rust is, bijvoorbeeld als ik thuis kom van mijn werk, niet sport. etc. Vind ik het omschakelen ineens soms lastig. Van volledig aan staan naar een tandje minder. Dan komt er ineens een craving naar eten of een bijna onbeheersbare drang om mijn telefoon te pakken en doelloos te gaan scrollen.
Ik zie dit echter niet als een probleem met een dieper liggende oorzaak. Al zou ik die zeker kunnen vinden als ik er naar zou zoeken. De wereld om ons heen maakt het ons gewoon veel te gemakkelijk. We kunnen ons snaaiwerk laten bezorgen en die telefoon is allang geen telefoon meer, maar een soort alles-in-één apparaat. Je hoeft letterlijk nergens meer voor van de bank. En daarbij zit de bank ook veel te lekker.
Dus ja, als ik verantwoordelijkheid wil nemen over mijn lichaam en mijn gezondheid, dan zal ik dat ding weg moeten leggen en het snaaiwerk moeten laten staan. En nu ik dat voor een langere tijd meer doe, gezamenlijk met andere dingen, zoals heel vroeg opstaan en gaan sporten, merk ik dat ik energieker word en dat alles ineens makkelijker gaat. Er ontstaat een soort vernieuwd gevoel van vrijheid die ik nog niet eerder heb gevoeld.
En mijn ontdekking in de loop der jaren is, dat dit niet is gelukt door meer in mijn pan met oud zeer en ellende te gaan roeren van jeugdtrauma's tot andere shit, maar door te blijven in het hier-en-nu, te werken aan mijn mezelf; mijn mindset, belevingswereld, gezondheid en gevoelswereld. Niet alleen aan een van de vier of twee van de vier. Het een kan niet zonder het ander. Het een zou het ander gewoon met de tijd weer naar beneden trekken als je dat wel zou doen.
